On May 28, 2013, NASA's Kepler mission delivered new data to the NASA Exoplanet Archive. I sat down with Michael Haas, Kepler science office director at NASA Ames Research Center, to find out more.

Nearly a decade ago, NASA's Chandra X-ray Observatory caught signs of what appeared to be a black hole snacking on gas at the middle of the nearby Sculptor galaxy. Now, NASA's Nuclear Spectroscopic Telescope Array (NuSTAR), which sees higher-energy X-ray light, has taken a peek and found the black hole asleep.

"Our results imply that the black hole went dormant in the past 10 years," said Bret Lehmer of the Johns Hopkins University, Baltimore, and NASA's Goddard Space Flight Center, Greenbelt, Md. "Periodic observations with both Chandra and NuSTAR should tell us unambiguously if the black hole wakes up again. If this happens in the next few years, we hope to be watching." Lehmer is lead author of a new study detailing the findings in the Astrophysical Journal.

The slumbering black hole is about 5 million times the mass of our sun. It lies at the center of the Sculptor galaxy, also known as NGC 253, a so-called starburst galaxy actively giving birth to new stars. At 13 million light-years away, this is one of the closest starbursts to our own galaxy, the Milky Way.

The Milky Way is all around more quiet than the Sculptor galaxy. It makes far fewer new stars, and its behemoth black hole, about 4 million times the mass of our sun, is also snoozing.

مطالعات تیمی از دانشمندان دانشگاه کلورادو بولدر با کمک تلسکوپ فضایی هابل نشان می‌دهد کهکشان‌های مارپیچی مانند کهکشان راه شیری بسیار بزرگ‌تر و عظیم‌تر از آنچه پیش‌تر تصور می‌شد، هستند.

به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، مشاهدات جدید با «طیف‌سنج منشأ کیهانی» هابل یا COS نشان می‌دهد که کهکشان‌های مارپیچی معمولی با هاله‌هایی از گاز احاطه شده‌اند که قطر آن‌ها به یک میلیون سال نوری می‌رسد.

قطر تخمینی کنونی کهکشان راه شیری حدود 100 هزار سال نوری است و هر سال نوری معادل یک تریلیون مایل است.

ماده هاله‌های کهکشانی که این تیم علمی کشف کرده‌اند، اساسا با انفجار ستارگانی موسوم به ابرنواختر از کهکشان‌ها ساطع می‌شوند. ابر نواختر محصول فرایند شکل‌گیری ستاره‌یی است.

اخترفيزيك شاخه اي از ستاره شناسي است كه با فيزيك ستارگان ، سيستم هاي ستاره وار ، ماده ي ميان ستاره اي سرو كار   دارد . اخترفيزيك قوانين فيزيك را براي اجرام سماوي به كار مي گيرد تا ما بفهميم كه اين اجرام چگونه فرمي دارند ؟ چگونه بر اجرام ديگر تاثير مي گذارند ؟ و سرانجام آنها چه مي شود ؟

اين جوابي است كه Jim Lochner از ناسا به اين سوال كه اخترفيزيك چيست مي دهد .

دراينجا من قسمتي از پيشگفتار مولف كتاب نجوم و اخترفيزيك مقدماتي را آورده ام تا بهتر روشن شود كه اخترفيزيك چيست ...

-          ستاره شناسي مي تواند به دو روش مورد بررسي قرار گيرد : يكي به عنوان قديمي ترين دانش مشاهده اي كه درباره آسمان پر ستاره بحث مي كند ؛ ديگري به عنوان جوان ترين علم هنگامي كه با اخترفيزيك نظري تركيب مي شود . ستاره شناسي و اخترفيزيك پهنه كيهان را مي پوشاند – از سيارات نزديك تا اختروش هاي دور قابل دسترس . در حقيقت ، ستاره شناسي و اخترفيزيك در تمام ازمنه از آغاز جهان تا پايان ممكن را در بر مي گيرد . بنابراين ، ستاره شناسي هم كيهان و هم بشر را در زمان و همچنين در فضا در نظر مي گيرد .

مي خواهيم به طور مختصر ستاره شناسي و اخترفيزيك را تعريف كرده و اختلاف آنها را شرح دهيم . اين مفاهيم ، نظم هاي علمي اي هستند كه ما در آنها داده هاي جهان قابل مشاهده را جمع آوري كرده و بهم ربط داده و تحليل مي كنيم . اساس ستاره شناسي بر مشاهدات آسمان بنا نهاده مي شود ، در صورتي كه اخترفيزيك بيشتر نظري است و دانش بدست آمده در آزمايشگاه فيزيك را به پديده اي نجومي اعمال كرده و آنها را برون يابي مي كند . اكثر ستاره شناسان اخترفيزيكدان نيز هستند و بالعكس . اين دو رشته متفاوتند ولي هر دو درك عميقي از جهان فيزيكي را ارائه مي دهند . ستاره شناسي از مشاهدات شروع شده و به تعابير اين مشاهدات ختم مي شود ، در صورتي كه اخترفيزيك يك چارچوب فيزيكي براي درك مشاهدات توسط طرح مدل هاي نظري ، را تدارك مي بيند . جايي كه اين دو رشته به هم مي رسند بر پايه معلومات ما از كيهاني وسيع و جالب در ديده و افكارمان ، اثر مي گذارد .